Nasz Patron
Jadwiga Andegaweńska
1374-1399
Jadwiga Andegaweńska przyszła na świat 18 lutego 1374 roku w Budzie, jako trzecia córka węgierskiego króla Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżnej bośniackiej. Od dzieciństwa przygotowywano ją do pełnienia roli króla. Młodej królewnie zapewniono staranne wykształcenie – władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim. Czteroletnia Jadwiga była zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem. Śmierć Ludwika Węgierskiego w 1382 roku przekreśliła te plany. Koncepcja oddania korony polskiej Jadwidze powstała dopiero wtedy, gdy po śmierci Ludwika panowie małopolscy nie zgodzili się ani na kontynuację unii personalnej z Węgrami, ani na regencję Zygmunta Luksemburskiego – męża Marii, siostry Jadwigi. W 1384 roku Jadwiga przybyła do Polski przekraczając granicę polską na Przełęczy Dukielskiej w Karpatach. Po przybyciu do Krakowa Jadwiga zamieszkała na zamku królewskim na Wawelu. Oto co pisze w swej Kronice Jan Długosz:
„Zaprawdę nadzwyczajnym widowiskiem był ów wjazd niedorosłego dziewczęcia, samego bez matki, otoczonego tylko wspaniałym dworem, wiedzionego przez sędziwe duchowieństwo, urzędników poważnych (…) Kraj w Jadwidze, w „młodym królu” swym, w dziewicy zachwycającej pięknością której sam wiek dodawał uroku ¬ widział zbawcę i zesłańca Bożego”
Jadwiga została ukoronowana 16 października 1384 r. w Krakowie. Koronacji dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzanta, koronując Jadwigę na Króla Polski. We wszystkich podejmowanych przez młodą królową działaniach wysuwa się na czoło jej osobowość, jej cechy charakteru:
„Okazywała rozsadek i dojrzałość mimo młodego wieku, cokolwiek mówiła, albo czyniła, wykazywało jakby sędziwego wieku powagę „
W styczniu 1385 roku pojawiło się na Wawelu poselstwo litewskie. Wielki książę Jagiełło w zamian za rękę Jadwigi był gotów przyjąć wraz ze wszystkimi poddanymi chrześcijaństwo i wcielić swe ziemie do Polski. 18 lutego 1386 roku zawarte zostało małżeństwo Jagiełły z Jadwigą, a 4 marca Jagiełło został koronowany na Króla Polski. Małżeństwo to i będąca jego następstwem unia były ogromnie ważnymi wydarzeniami – zmieniły cały układ sił w Środkowej i Wschodniej Europie. Poślubiając Władysława Jagiełłę, wielkiego księcia litewskiego przyczyniła się do chrystianizacji Litwy.
Jadwiga stawała się coraz bardziej popularna, rozumiała tajniki polityki, ujawniając wielką przenikliwość zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Stała się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. Jadwiga miłowała Kościół i namiestnika Chrystusowego jak wierna córka. Świadoma swego posłannictwa wspierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój kultu Bożego i jedność chrześcijan. Przyspieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej. W 1397 r. w Pradze założyła bursę przy Uniwersytecie Karola w Pradze dla polskich i litewskich studentów przygotowujących się do ewangelizacji Litwy. W tym też roku uzyskała od papieża Bonifacego IX zgodę na otwarcie Wydziału Teologicznego na Akademii w Krakowie. Ważnym gestem było zapisanie przez nią w testamencie wielkich sum (10 kg złota i osobistych klejnotów) dla założonej jeszcze przez Kazimierza Wielkiego Akademii Krakowskiej, dzięki czemu ta w 1400 roku mogła – już jako Uniwersytet Krakowski – wznowić działalność. Odnowiony uniwersytet służy podniesieniu kultury umysłowej w Polsce. Stał się ogniskiem promieniującym wielką humanistyczną wiedzą. Wykształcił wielu wybitnych Polaków, takich jak Mikołaj Kopernik, Jan Kochanowski, Paweł Włodkowic, Andrzej Frycz Modrzewski, Marcin Król z Żurawicy, Jakub Parkoszowic, Stanisław ze Skalbmierza.
Fundacja Wydziału Teologicznego Uniwersytetu w Krakowie – ofiarowanie klejnotów
Królowa Jadwiga fundowała, otaczała opieką i obdarowywała szpitale. Stanowiły one przytułek dla ludzi chorych, starych i pozbawionych środków do życia. Królowa przyczyniła się do założenia dwóch szpitali miejskich: w Sączu i Bieczu, ponadto pomagała materialnie szpitalowi klasztornemu w Sandomierzu. Głębia jej życia wewnętrznego znajdowała wyraz w ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu. Była przykładem harmonii modlitwy i czynu.
Długo oczekiwała na dar macierzyństwa. Mając 25 lat, wkrótce po urodzeniu córki i jej śmierci, odeszła do wieczności w dniu 17 lipca 1399 r. Nazywana jest matką swojego ludu i Matką Narodów.
Po śmierci jej osobę otoczono kultem i podjęto próby kanonizowania, ale błogosławioną Kościoła katolickiego została dopiero w 1997 roku. 8 czerwca 1979 r. Jan Paweł II odprawił Mszę św. ku czci Jadwigi Królowej, podczas mszy na Błoniach ogłosił ją świętą.
Dane zamieszczone w dokumencie pochodzą z następujących źródeł:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/s_jadwiga_krol.html
http://www.jadwiga.one.pl/jadwiga.htm
http://wiadomosci.polska.pl/kalendarz/kalendarium/article.htm
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jadwiga_Andegawe
